เราไม่มีวันรู้ว่า… ฟ้าหลังฝนมันสดใสแค่ไหน?
ถ้านัยย์ตาเรา ยังมีน้ำตารื้นอยู่
เราไม่มีวันรู้ว่า… หัวเราะทีหลังดังกว่าแค่ไหน?
ถ้ายังมีเสียงสะอื้น กลบเสียงหัวเราะอยู่
เราไม่มีวันรู้ว่า… ปากฉีกยิ้มได้กว้างแค่ไหน? ถ้าปากยังพร่ำบ่น ถึงคนที่ห่างหายไปตั้งนานแล้ว
เราไม่มีวันรู้ว่า… ตัวคนเดียว มันมีความสุขมากแค่ไหน?
ถ้ายังเอาตัวเอง ไปผูกติดไว้กับคนคนนึงอยู่
และเราไม่มีวันรู้ว่า...
หลังจากที่เค้าไม่อยู่แล้ว
เรายังมีโอกาสไปต่อ ได้ไกลแค่ไหน
เรายังมีโอกาส เดินไปเจอคนใหม่ๆ อีกกี่คน
เรายังมีโอกาส เจอเรื่องราวใหม่ๆ อีกกี่เรื่อง
ถ้าเราเอาแต่มูฟออนเป็นวงกลม
อยู่กับวันนี้ ตอนนี้และความสัมพันธ์ที่จบลงไปแล้ว
.
.
เพราะฟ้าตอนฝนตก...
มันบดบังความสดใสของท้องฟ้าไปซะเกลี้ยง
แต่ถ้าเราอดอีกนิด ทนอีกหน่อย
รอคอยเรื่องที่ควรรอให้เป็น
หลังจากฝนหยุดตก ถนนแห้งสนิท
ก็ถึงเวลาที่ฟ้าเปิดโดยธรรมชาติ
ชีวิตก็จะได้ไปถึงไหนต่อไหน
ถึงจะไปแบบใจยังรัก ยังแคร์เค้าอยู่ก็เหอะ
แต่ชีวิตมันจะไปได้ไกล… ไกลกว่าเดิม
“เพราะฟ้าหลังฝน… สดใสเสมอ
อยู่ที่เราจะเงยหน้ามองมันหรือเปล่า?”